Capo 2
[Em]Droga, którą idę, jest jak [E7]pierwszy własny [Am]wiersz;
[Am]Uczę się do[Em]piero widzieć, [B7]świat jaki [Em]jest,
[Am]Uczę się do[Em]piero świata, [B7]jaki [Em]jest.
[Em]Droga, którą idę biegnie [E7]śladem ludzkich [Am]spraw;
[Am]Szukam swego [Em]czasu, jasnych [B7]słów, prostych [Em]prawd,
[Am]Szukam swego [Em]czasu, jasnych [B7]słów i [Em]prawd.
[G]Już tyle słońc wzeszło tylko jeden [D]raz,
Już z tylu stron zapłąnęły ognie [G]gwiazd,
Już tyle miejsc zapomnienia pokrył [D]kurz.
Wiem co to jest, lecz się nie zatrzymam [G]już. [B7]
[Em]Droga, którą idę, czasem [E7]błądzi w pełni [Am]dnia.
[Am]Kocham, pragnę, [Em]tracę, chwytam [B7]dzień póki [Em]trwa.
[Am]Kocham, pragnę, [Em]tracę, chwytam [B7]dzień gdy [Em]trwa.